“Jij bent aan het liegen!” Weer een drukke ochtend met kibbelde kindjes...
Het werk van een huishoudhulp is nooit gedaan! Een gezin dat rekent op je om alles in goede banen te leiden, is een zware verantwoordelijkheid. Maar mensen als Carine Denoo, al 10 jaar in dienst bij i-mens, doen dat met een lach om de mond. Want wie werkt met plezier, werkt geen dag in het leven!
Iedere woensdagmorgen ga ik langs bij Jan (4 jaar) en Ann (7 jaar). En er valt altijd iets te beleven. Ze weten namelijk dat de dag dat ik er ben het maar een halve dag school is. De eerste 15 minuten krijg ik altijd hulp van Jan. Dan steekt hij van wal met zijn verhalen en vraagjes. De laatste keer worstelde Jan duidelijk met een probleem. “Moet jij soms pipi of kaka doen als je hier poetst?” Ik vroeg me af waar hij nu weer mee naartoe wilde maar antwoordde hem toch: “Natuurlijk moet ik soms pipi doen! Daarvoor hebben jullie toch een toilet?”
Tevreden met het antwoord ging hij verder met zijn afstofwerk. Later vroeg ik discreet aan zijn papa hoe het kwam dat hij met zo’n vraag zat. Hij begon te lachen en zei dat Jan de dag voordien iets op tv had gezien over wezens die nooit naar het toilet moesten. Nu was hij een onderzoek begonnen om te zien of dat echt wel kon, of niet.
Beetje ziek
Twee weken geleden was Jan een beetje ziek. Aan zijn hoofdje voelde ik dat hij een lichte temperatuursverhoging had en mama besloot dat hij dan best niet naar school ging. Terwijl mama met zusje Ann naar school reed, bleef Jan bij mij op thuiswacht. Hij keek wat tv en liep overal met me mee. Ik zette de tv uit en vertelde hem dat het toestel wat moest rusten, waarna ik hem naar de speelhoek loodste en hij naarstig een legohuis begon te bouwen. Het deed me terugdenken aan mijn kinderen vroeger thuis. Intussen kwam mama terug en begon ik boven met het schoonmaken, met Jan rond mijn rok. Ik begon op een steile trap waarbij ik wat moest vooroverbuigen om de houten wand te poetsen. Hierop zei de kleine Jan bezorgd: “Pas op Carinetje dat je niet valt, want als je valt dan ben je dood en dan hebben wij geen poetsvrouw meer.” De week erop kwam ik terug bij Jan en Ann. Terwijl Jan zijn broodjes opat, zei hij tegen zijn papa: “De juf zei gisteren dat ik een beetje ziek aan het worden ben en beter thuis zou blijven.” Hij wilde terug bij mij blijven, de sloeber! Zijn oudere zus stak er echter snel een stokje voor en riep beschuldigend: “Jij bent aan het liegen!”
Kibbelende kindjes
Vorige week was er geen school. Rond 10 uur namen we samen fruitpauze. Ik had een kiwi bij en Jan zei meteen dat hij ook een stukje wou. Voor ik het wist, at hij mijn hele kiwi op. “Mama, de kiwi van Carine is lekker, hoor.” Mama vertelde verbaasd dat hij normaalgezien geen kiwi’s lust, waarop het kleine baasje antwoordde: “De kiwi's van Carine zijn vééééél lekkerder dan die van jou, mama.” Een tijdje later hoorde ik van de mama dat hij intussen gelukkig ook mama’s kiwi’s lust. De kleine deugniet!
